Yone wordt geen speleoloog

Tijdens de tweede vrije paasweek van Yone zijn we naar de Cueva del Viento geweest, in Icod. De Cueva del Viento is een 18 kilometer lange lavatunnel; de vijfde langste in de wereld. De andere vier zijn allemaal op Hawaï. Lavatunnels ontstaan als de oppervlakte van de hete lavastroom afkoelt door contact met de lucht maar het binnenste hete gedeelte nog blijft stromen. Deze tunnel is gevormd naar aanleiding van de uitbarsting van Pico Viejo, zo’n 27.000 jaar geleden. Van de 18 kilometer die tot op heden zijn ‘ontdekt’ is een klein gedeelte, 1,5 kilometer, opengesteld voor publiek. Het hele uitstapje duurt ruim 2 uur en begint met uitleg van de gids over het ontstaan van Tenerife, een kleine wandeling tot de ingang van de tunnel, een wandeling door de tunnel zelf en weer een stukje lopen terug. Al met al een leerzame ervaring en een hele leuke excursie. Onze gids was zeer bevlogen en gepassioneerd, een speleoloog in hart en nieren, Yone vond het allemaal geweldig maar wil toch maar geen speleoloog worden. Te weinig publiek daar beneden. Dit is hun website voor meer informatie: http://www.cuevadelviento.net/index.php

Dácil vloekt in gebarentaal

Vloeken is toch altijd het eerste wat je leert in een nieuwe taal. Jorge leerde Dácil de ‘corte de mangas’ al twee jaar geleden en demonstreerde het trots aan het personeel, de dames, van CREVO, die er geschokt van uit gingen dat het Rode Kruis personeel van het transport daar verantwoordelijk voor was. De ‘corte de mangas’ of mouwslag(?) is als een middelvinger. Als je tegen Dácil roept ‘toma ya!’ (ofwel: zo, die zit/pak aan) slaat ze op haar arm… Het is een beetje een getrainde Loro Parque papegaai, maar goed, wel grappig…

Yone helpt papa

Yone heeft op de Engelse school twee weken paasvakantie: de ‘heilige week’ of Semana Santa is de week tussen palmzondag en pasen/1e paasdag, dat is ook de gebruikelijke Spaanse vakantieweek. En daarna nóg een week. De 1e week stond papa met Brocante op een antiekbeurs in het zuiden. Yone ging een dag mee om te helpen en de dag erna zijn we met z’n viertjes geweest. Het dorpje San Miguel de Abona is niet erg toeristisch omdat het vrij hoog tegen de berg aan ligt. Er hangt meestal een wolk boven en het is er frisjes dankzij de hoogte (zo’n 600 m.). De beurs vond plaats in het Casa del Capitán, een Canarisch huis uit het begin van de 19e eeuw, van een welvarende familie dat nu dienst doet als museum.

Dit is een groepsfoto van een aantal antiquairs die meededen en hun mascotte naast Yone.

Links vooraan staat Michi, de fotograaf die de familiefoto heeft gemaakt, klaar terwijl je wacht. We lijken een beetje op de Adams Family, vind ik, vooral omdat ik op Mortitia lijk terwijl ik probeer om Dácil een paar seconden stil te houden…hmmm…

 

 

Dácil mist een tand

Hoera! Een mijlpaal! Dácil d’r eerste tand is er uit!

Hij zat al een tijdje los, steeds losser, we hebben geprobeerd hem er uit te trekken, zonder succes. En toen kregen we hem in het schriftje van school geplakt met plakband. Ze hadden hem er uit gehaald met tanden poetsen. En de nieuwe is al halverwege.

Yone in ‘Don’t grow up’

Het begon allemaal met een oproep op Facebook: we zoeken jongens en meisjes tussen de 7 en 14 die Engels en Spaans spreken. Ik kreeg hem van Juanje doorgestuurd met de reactie: iets voor Yone? De oproep kwam van een locaal castingbureau. Ze zochten kinderen voor een internationaal geproduceerde speelfilm, met een Franse regisseur; de film zou in z’n geheel op de Canarische Eilanden worden opgenomen. Je moest twee foto’s sturen in een mailtje, 1 van ‘t hele lichaam en 1 alleen gezicht.

Nou heb ik niet persé Hollywood aspiraties wat Yone z’n toekomst betreft; maar feit is dat hij acteren leuk vindt, niet bang is om voor publiek te spreken/zingen/dansen, graag op een podium staat en totaal geen enkele form van gêne kent. Dus heb ik gemaild.

Eerst heel lang niets gehoord. Toen werd hij uitgenodigd voor een gesprekje in Santa Cruz. Ernaartoe. Daarna weer heel lang niets gehoord ‘Don’t call us, we’ll call you’… En ergens half maart werden we uitgenodigd voor een afspraak in Santa Cruz en kregen we ter voorbereiding een stukje script opgestuurd. In het Engels. Yone keek meteen heel verontwaardigd naar de twee scheldwoorden die er in stonden: ‘fucking island’ en ‘I didn’t give a shit’….oh nee! Twee zelfs! Gelukkig had hij geen tekst!

De afspraak in Santa Cruz bleek een repetitie, zonder camera’s maar wel met de hoofdrolspelers en de twee andere kinderen in Yone’s ‘team’. En natuurlijk de regisseur en allerlei helpers. We hadden ons enigzins ingelezen: de regisseur van de film is ene Thierry Poiraud (http://www.imdb.com/name/nm0688490/). Zijn film Atomik Circus uit 2004 hebben we gedownload en bekeken. Hoofdrolspeelster: Vanessa Paradis. Plot: Jongen (ontsnapte gevangene) zoekt meisje (hot chick met rockband) in moerassig dorpje dat wordt aangevallen door buitenaardse wezens die alle achterlijke dorpelingen tot moes schieten (afgerukte ledematen, half weggeblazen gezichten). Meisje wordt ontvoerd en jongen gaat haar op een vliegende motor achterna.

Yone vroeg al: ik mag zeker mijn eigen film niet zien, hè? Is vast voor 18 jaar en ouder…? Inderdaad, Don’t grow up is waarschijnlijk ook zo iets: er heerst een virus op een eiland waar alleen volwassenen ziek van worden: ze worden er moordzuchtig door. De tieners komen in opstand en proberen de volwassenen te doden en de kleinere kinderen zien de tieners weer als een bedreiging omdat zij op den duur ook volwassen zullen worden. Zucht. En zo komt het dat Yone op de repetitie met een geweer in zijn hand naar een auto moet rennen om te kunnen vluchten…

Ok. So far so good. Het derde ‘teamlid’, een meisje, kwam iets later op de repetitie. En die mocht natuurlijk dat grote geweer, want dat staat veel stoerder. Een beetje een sof voor Yone, die wilde ook een geweer, maar dat ging niet door. Dus dan maar zonder.

Begin april waren de opnames van Yone z’n scene. Op de Teide. Het was een lange dag; veel wachten want er werden meerdere scenes opgenomen. Yone en kornuiten waren pas na de lunch aan de beurt. We reden ‘s ochtends om 7 uur weg van huis en waren ‘s avonds om 7 uur weer thuis. En dat allemaal voor een scene van 1 minuut 20… Gelukkig hadden we Harry Potter mee!