Yone treedt op

Het is een performer, niks aan te doen. Hij zit op zwemles omdat dat van mij moet, maar het zal nooit een zwemmer worden. In de winter zit hij op tennis omdat dat van mij moet, en hij heeft er ook best schik in maar het is gewoon geen sportman. Echter, als ie mag optreden is hij echt helemaal gelukkig. Als er mensen bij ons komen vraagt hij het woord, steekt van wal met een geïmproviseerde one man show, haalt alles uit de kast, verkleed zich, zingt, danst en entertaint in de breedste zin van het woord.

Dit is het eindejaarsconcert op school, er waren wat liedjes en een stukje op de blokfluit, alles onder directie van de muziekjuf. Consider yourself at home is uit Oliver Twist, een klassieker die alle British School alumni vele malen hebben mogen aanschouwen. Yone kan niet stilstaan en alleen maar zingen, hij moet het natuurlijk allemaal ook uitbeelden (en Nelson, blonde jongetje links, kan er ook wat van!)

Yone en Dácil

Zomaar een foto, samen op de grond in het huis van Ama en Apo.

Dácil eet zelf

De logopediste op Dácil d’r school heet Elena. Elena heeft van Dácil haar eigen project gemaakt. Ze leert haar kauwen, aan tafel zitten, klanken nabootsten…Onlangs leerde ik dat kauwen iets is dat we visueel leren. Blinde kinderen kunnen dus uit zichzelf niet kauwen, van nature sabbelen kinderen op eten maar kauwen, ho maar. Je moet het ze dus leren, kaken bewegen, hardere stukken eten tussen de kiezen stoppen, het is een heel proces. Dácil heeft ook sinds februari via de ONCE een ‘bemiddelaar’ toegewezen gekregen, een soort tolk die 10 uur per week komt, twee keer vijf uur achter elkaar, en zowel Dácil als de hulpverleners op school initiëert in gebarentaal en allerlei handelingen en feiten waar men rekening mee dient te houden. Bea leert Dácil basisgebaren zoals eten, slapen, bed, zwembad, gaan, lopen, zitten…en ziet erop toe dat alle mensen die in contact zijn met Dácil ze ook gebruiken. Ze leert iedereen te anticiperen, geeft tips omtrent haar gedrag en hoe daarmee om te gaan. Sinds Bea deel uitmaakt van Dácils routine hebben we veel verandering gezien en gaat ze als een speer vooruit. Nu wij nog. Wij moeten natuurlijk ook aan de bak en om de zoveel weken spreken we met Bea over nieuwe gebaren en leren we weer nieuwe dingen die ze Dácil leert. Het zijn allemaal grote stappen en het is belangrijk dat we allemaal op een lijn zitten.

Een voorbeeld is eten. Sinds een paar weken eet Dácil zelf. Ze vindt feilloos de weg naar haar vork, van haar vork naar haar mond en weer terug op de rand van haar bord. Voordien gooide ze alles wat maar op een lepel leek steevast op de grond naast zich. Het filmpje is van een paar weken geleden, ze doet het nu veel beter en routinematiger en de volgende stap is natuurlijk zelf het eten op de vork prikken. Wat betreft consequent zijn, we mogen haar natuurlijk niet meer voeren, ook al gaat dat veel sneller en schoner, dat zou een stap terug betekenen. En daar willen we zeker niet heen!

Hulde voor Elena, en voor Bea!

Yone speelt saxofoon

Yone heeft een heel jaar op saxofoonles gezeten. Een keer per week een uur les en een uur theorie (solfege, noten lezen, enzo…)

Het was een frustrerende periode. Hij wilde thuis niet oefenen, blies vier keer op dat ding en zei dan ‘ziezo’. Zijn leraar was radeloos. Zijn ouders waren radeloos en zelfs zijn zus zag het niet zitten.

Met wederom een verhuizing in het vooruitzicht hebben Jorge en ik bedacht dat Yone misschien gewoon geen saxofonist is, en dat we er in dat geval ook geen saxofonist van kunnen maken. Afgezien daarvan vinden we allebei dat hij muziek moet kunnen lezen en spelen, al is het maar een aantal basis vaardigheden. In het huis van Ama staat een piano. We hebben afgesproken dat we een jaartje piano zullen probreren. Miscchien is Yone namelijk wel pianist. Je weet het niet, hè…

Zo gezegd zo gedaan, opgegeven voor pianoles in Puerto de la Cruz met ingang van september as.

En toen gebeurde er iets. We weten niet precies wat. Het was in ieder geval iets. Zo rond de feestelijkheden van Corpus Christi in ons buurtje. We waren op zondag bezig met het fabriceren van de bloemtapijten op straat voor onze deur, samen met de buren, en op die dag lopen er ook veel kinderen rond die ‘processietje’ spelen, met doeken en kruizen langs de tapijten lopen, straat op straat af. Achter elke processie hoort een fanfare te lopen en Yone kreeg de ingeving om achter de kinderen aan te lopen terwijl hij saxofoon speelde. Hij heeft uren zo gelopen, heel veel geoefend, en jawel, hij vond het opeens leuk!

Dit video fragment is van het concert ter afsluiting van het jaar op de muziekschool. Hij heeft zelf bedacht wat ie aan zou trekken en 2 stukken gespeeld. Ik heb de muziekschool in Puerto de la Cruz gebeld en gevraagd of ze de aanmelding voor pianoles willen omzetten in saxofoonles. Was geen probleem.

Yone en Dácil moeten Apo missen

Verlies is als een soort verlamming. Ik heb in maanden niets meer op het blog geschreven. Ik had niet het idee dat er nog iets zou zijn wat de moeite waard was om over te vertellen of om met anderen te delen. Dat papa er niet meer is heb ik al aan iedereen verteld, dus blijft er niet veel meer over.

Natuurlijk is dat niet waar. Trouwens, dit blog gaat niet over mij, of over mijn verlies, maar over Dácil en Yone.

Yone was een groot fan van Apo. Hij liet mij regelmatig weten dat Apo toch echt wel alles wist, en de slimste was van allemaal, en de oudste, en de beste.

Apo was een groot fan van Dácil. Hij had onvrede met het feit dat Dácil veel niet kan. Ik hoop dat hij bij God zijn verhaal heeft kunnen halen.

Ik kan niet opschrijven wat er allemaal sinds 23 april 2012 is gebeurd. Eigenlijk is er helemaal niets gebeurt. De tijd heeft stilgestaan. Dus beginnen we vandaag maar weer met een schone lei.

Ik lever in een blanco vel. Wat ik niet weet weet U wel. (schreef hij ooit tijdens een proefwerk, waarna hij onverbiddelijk naar huis werd gestuurd en van school geschorst…)